The novel Vetrarsól (Winter's Sun), translated to Dutch by Esther Ottens.
About the book:
ʻDe politie is op zoek naar Arndís Theódórsdóttir. Ze is afgelopen vrijdag voor het laatst gezien in het Cultureel Centrum Korpúlfsstaðir.ʼ
Sunna is geschokt als ze dit bericht op internet leest. Herinneringen aan haar studententijd met Arndís in Barcelona komen boven en maken het haar moeilijk zich te concentreren op de schrijfcursus fictie die ze moet gaan geven. Ze heeft geen tijd om zich bezig te houden met de verdwijning van haar oude vriendin. Tot overmaat van ramp zit haar vriend Axel door een hevige storm vast op een verlaten eiland, waardoor zij zijn tienjarige zoon, die ze amper kent, onder haar hoede moet nemen. Pas wanneer Sunna tot de ontdekkning komt dat ze wordt achtervolgd door drie mysterieuze mannen, neemt haar leven een andere wending.
From Daarginds:
Arndís lachte mat. Ze wist wat het was om een pragmatische moeder te hebben en vertelde hoe die van haar aan één stuk door kwekkend om haar vader heen draaide, die sinds hij op zijn dertigste in de haven een bedrijfsongeluk had gehad in een rolstoel zat. In zijn zwaarmoedigheid doodde hij de tijd door haar moeder te pesten, hij tiranniseerde haar voor de lol – en het stomme wijf liep zich het vuur uit de sloffen om hem te bedienen. Jarenlang is ze in zijn gat gekropen, zei Arndís verachtelijk en ze vergat haar angst te verbergen toen ze bekende nergens banger voor te zijn dan om bij een aanval zo hard te vallen dat ook zíj in een rolstoel belandde.
Ze nam een slok thee en vertelde met een sarcastische grijns dat ze op haar dertiende tijdens een breakdance-workshop bij de beroemdste breakdancer van heel IJsland haar voet had gebroken. We schoten allebei in de lach, aten chocola. Ik verklapte dat ik in de winter voortdurend blaasontsteking had en na de seks op een holletje naar de wz moest. We moesten nog harder lachen en Arndís vertelde dat ze in haar schooltijd zonder het te merken zo lang chlamydia had gehad, dat ze waarschijnlijk geen kinderen zou kunnen krijgen.
O, steunde ik sprakeloos.
Ach, wat maakt het uit. Met een uitdagend lachje op haar gezicht zei ze dat de epilepsiemedicijnen toch schadelijk zouden kunnen zijn voor het kind, het zou een open ruggetje kunnen krijgen en dat was vreselijk, en je hoefde ook niet per se kinderen te krijgen, ze was iets anders van plan met haar leven dan broedmachine zijn. Ze nam nog een slok thee, keek me veelbetekenend aan en lachte. Terneergeslagen. En omdat ze iemand was die niet graag gevoelens toonde, stond ik op en zei dat ik onder de douche ging. Toen ik terugkwam was ze in slaap gevallen. In vergelijking met de Arndís die ik de dag ervoor nog had gekend, lag daar nu een heel ander mens. Kon het zijn dat ze meer kennissen had dan vrienden?
Nu pas bedenk ik dat ze het misschien een geruststellend idee vond dat haar toenmalige vriend Benni arts was. En nu Benni in Afrika om het leven is gekomen, heeft ze weer een arts.
Kan het zijn dat ze ergens in de IJslandse wildernis een aanval heeft gekregen?
Alleen.
(97-98)
