Arngunnur Árnadóttir

Tilfinningin að tilheyra ekki neinum ákveðnum stað og óvissan um eigin stöðu í heiminum er leiðarstefið í Að heiman (2016). Bókin er fyrsta skáldsaga Arngunnar Árnadóttur, en áður hefur hún gefið frá sér ljóðabókina Unglingar (2013). Ljóðaskrif Arngunnar skína bersýnilega í gegn í Að heiman, stíllinn er vandaður og lesandinn fær þá tilfinningu að hvert einasta orð sé vandlega valið og óútskiptanlegt án þess að gjörbreyta textanum. Bókin skiptist í rúmlega þrjátíu knappa kafla og suma mætti allt eins lesa sem örsögur eða prósaljóð. Að heiman segir frá Unni, tuttuguogþriggja ára gömlum háskólanema í sagnfræði, sem snýr aftur heim til Íslands eftir að hafa verið í skiptinámi í Berlín.

Á síðasta ári hóf útgáfu sína röð stuttra ljóðabóka undir merkjum Meðgönguljóða. Yfirskriftin vísar ekki í barnsburð (endilega) heldur frekar það að bækurnar eru litlar um sig og þær er auðvelt að grípa með sér. Í raun má segja að þessi hugmynd um að ganga með bók á sér birtist einmitt í nokkrum ljóðum þriðju bókarinnar í seríunni, Unglingum eftir Arngunni Árnadóttur. Í „Strætó II“ er sagt frá stúlku í strætó: „Yfirleitt var hún með stílabók í höndunum, ýmist brúna eða ljósbláa, sem hún las í eða skrifaði.“ Í „Strætó III“ gleymir stúlkan bókinni í sætinu og ljóðmælandi les óvart aðeins úr henni. Bókinni er svo skilað í fjórða og síðasta strætóljóðinu: „Ég hafði handleikið bókina mörgum sinnum og fundið að síðurnar voru þéttskrifaðar og eflaust fullar af leyndarmálum.“ Ljóðaröðin felur í sér fallegar myndir af strætóferðum um borgina og gefur til kynna allskonar dularfulla atburði hversdagsleikans.