Ólýsanlegur harmleikur. Sýnt í Borgarleikhúsinu leikárið 2001 - 2002 í leikstjórn Benedikts Erlingssonar.
Í formála Þorvaldar að verkinu í leikskrá segir:
Þessu verki er betur lýst sem ástandi en leikriti. Þannig langar mig að nálgast textann; sem hráefni í orðmargan gjörning fremur en tilraun til að skapa dramatíska framvindu með upphafi, miðju og endi. Einu sinni skrifaði ég leikrit sem hét Maríusögur. Þar kepptust flestir karakterarnir við að láta ekkert gerast sem gæti hróflað við brothættri tilveru þeirra. Það voru aðeins áhorfendur sem skildu að allt var í raun í uppnámi og að breytingar lágu í loftinu. Hér er dæminu nokkurn veginn snúið við, þó niðurstaðan sé nánast sú sama: Karakterarnir eru sannfærðir um að þeir séu að taka þátt í æsandi ferðalagi um lendur aukins þroska og mannkærleika en áhorfendur upplifa ferlið fremur sem áætlun en framkvæmd. Kannski er hún mesti harmur verksins, þessi vanhæfni persónanna til að tengjast sjálfum sér, hver annarri og veruleika eigin samfélags að Guði almáttugum ógleymdum. Og hvernig þær þar með útiloka allar raunverulegar breytingar á eigin afstöðu og sjálfsmynd. Það er eins gott að við hin erum ekki svona illa stödd.
