Úr Eins og hafið:
Já, það er alltaf eitthvað hér að gerast. Að sunnan berast tíðindi um að ríkisstjórnin nýja sé búin að blása verkfallsréttinum út í hafsauga og taka samningana úr gildi til þess að bjarga þjóðinni frá sjálfri sér, kellingin í Englandi hafi unnið enn einn kosningasigurinn út á atvinnuleysi og aðra eymd, og páfinn sé í Póllandi að gera þar allt vitlaust, en hvað er það á móti því að horfa upp á læknisfrúna, hana Diljá skinnið, dóttur hans Jóns gamla læknis, stranda í miðju Ísland farsælda frón á sjálfan þjóðhátíðardaginn og komast ekki á flot aftur? Það var hörmulegt að horfa upp á. Þeir urðu að hjálpa henni niður af pallinum presturinn og skólastjórinn, sögðu að hún hefði fengið aðsvif. Sem kannski mátti svo sem til sanns vegar færa. Já, það var hörmulegt að horfa upp á sjálfa fjallkonuna sigla svona í strand á þessum merkisdegi. Og þeir hafa allir mikla samúð með Diljá, því að verða fyrir svona hremmingu á almannafæri er hreint ekkert gamanmál, þótt einhvers staðar á bak við samúðina leynist kannski smávipra.
Já, víst hefur gengið á ýmsu hér, og enn heldur Ágúst áfram sínu óguðlega ástafari með Svönu; iðkar sitt lastafulla líferni upp í opið geðið á bænum án þess að sýnast í nokkru brugðið. Nú síðast fréttist af þeim fyrir nokkrum kvöldum upp við Tjörnina inni á Dal. Að baða sig. Syntu þar bara allsnakin að sögn. Ekki svo mikið sem tutla utan á þeim. Og bærinn bíður með öndina í hálsinum eftir því hvað gerist næst, því nú hlýtur eitthvað að gerast, þetta getur ekki gengið svona, það hljóta að vera takmörk. En það gerist ekkert. Ágúst gengur um jafn glaðhlakkalegur og spaugandi og venjulega, og Svana heldur áfram að afgreiða í vefnaðarvörunni í kaupfélaginu eins og hún er vön, það er allt og sumt. Og ástin heldur áfram að trufla bæjarbúa, espandi, ágeng og spillt; en samt einhvern veginn lokkandi. Finnst sumum. Sem hafa enga sómatilfinningu.
(s. 60-61)
