Úr Sólin og skugginn:
Lífið í heimi kolkrabbahússins gekk sinn skipulega gang. Sigrún byrjaði á nýjum lyfjum. Gugga fór enn í geislana sem áttu að koma í veg fyrir nýtt heilaæxli og eyða hættulegum frumum. Olga hélt áfram í rannsóknum og Halldóra var hér enn. Og alltaf var verið að skipta um sjúklinga í rúmi Guðrúnar gömlu.
Allt gekk sinn vanagang.
Samt var ekkert eins og áður.
Alltaf öðru hvoru fór kuldahrollur um Sigrúnu í hitanum í Z-3.
Kannski var hún bara að fá flensu? Eða kvef? Hún var alltaf svo slöpp. Auðvitað var þetta bara kvef.
Hún átti orðið erfitt með svefn. Vakti og hlustaði á hljóð næturinnar í heimi kolkrabbans.
“Góðan dag,” sagði hún syfjulega eftir eina slíka nótt. Hún leit í kringum sig og sá að Olga, Gugga og Rósa, konan í rúmi Guðrúnar, voru farnar fram. Birna og Nanna voru að búa um rúmin.
“Daginn,” sagði Birna hressilega. Nanna umlaði eitthvað. Hún var greinilega syfjuð líka. “Klukkan er orðin átta.”
“Ó, nú man ég. Vagninn – ungi maðurinn – hann dó í nótt. Var það ekki? spurði Sigrún umhugsunarlaust. “’Eg sá inn í stofuna til hans í gærkvöldi. Hann sem var svo ungur – “
Birna og Nanna létu sem þær heyrðu ekki til hennar. Þær flýttu sér að rúmi Halldóru og byrjuðu að klæða hana úr. Tóku fram hrein föt handa henni.
“Úr hverju dó hann?” hélt Sigrún áfram utan við sig.
Stúlkurnar luku við að klæða Halldóru, lyftu henni svo fram úr og færðu hana í hjólastólinn. Birna fór að segja henni frá því hvað veðrið væri andstyggilegt.
“Hvað er eiginlega að ykkur, stelpur?” spurði Sigrún undrandi og var nú allt í einu glaðvöknuð. “Af hverju svariðið manni ekki?”
“Ha?” sagði Birna. “Svörum ekki? Hvað meinarðu?”
“Ungi maðurinn...”
“Hvaða ungi maður?”
“Sá sem lá hérna við hliðina...”
“Nú, hvað með hann?”
“Ég spurði bara úr hverju hann hefði dáið,” sagði Sigrún þreytulega og bjó sig til að fara fram úr. “En það skiptir svo sem engu máli.”
“Þú þarft ekkert að verða fúl – maður bara – ja, maður má bara ekki tala um svoleiðis, sagði Birna ergilega eftir stutta þögn. “Það er ekki venja að – að –“
“Má ekki tala?” endurtók Sigrún hissa. “Hvað áttu við?”
“Þú veist vel hvað ég á við. Það bara má ekki tala um – um –“ Birna þagnaði.
“Um dauðann? Á sjúkrahúsi?” Sigrún skellti upp úr. “Hvers vegna í ósköpunum ekki?”
“Það eyðileggur móralinn. Hefur vond áhrif –“
“Á hvern?”
“Á ykkur auðvitað.”
(s. 111-112)
