Úr Eitt kvöld í júní:
Fjörustemning
Ég geng um gróinn sjávarbakkann
kyrrlátt kvöld í júlí
þeyr gárar sólroðinn sjó
fjarðaraldan minnist
við málvini sína
gráa steina
gljáa
af grút
gamall bátur hvolfir
með göt á báðum síðum
þó heyri ég í þögninni
að ölduniður ómar
frá ómálaðri súð
en skjöldótt kusa
skilur ekki
skipsins harmakvein
hún stendur upp við stefnið
og starir út í loftið
og klórar sér svo kyrfilega
á kvöldin undir háttinn
og þarna er lítil hlein
með þörungum brúnum og rauðum
hrúðurkörlum kræklingi
krossfiskum og bobbum
áfeng þaraangan
hjartanu vekur
hljóðan fögnuð
og helga lotning
æðukolla með unga
þorir samt ekki
að sitja kyrr
steypir sér fram
af flúðinni
og litlu börnin
sem brutu skurnið
bjartan dag í vor
fylgja knálega
í kjölfar hennar
skjótast undir skorpuna
og skutlast hreykin upp úr
sástu mamma sástu
sástu hvað við gátum
