Lýsingar: Kjartan Hallur.
Úr bókinni
VI. KAPÍTULI
Hjörleifr ok hildr in mjóva áttu sonu tvá. Hét inn ellri Hjörólfr en inn yngri Hálfr ok röksvast vel. Hjörleifr helt uppteknum hætti ok var í förum til Bjarmalands ok hlóð skip sín farsælliga. Eitt sinn er Hjörleifr sigldi fyrir Naumudalsmynni gistu þeir at Sigmundar hausaklappar Gunnlaugssonar, en eigi fylgir sögn hvat bær hét. Var Högni þá dauðr ok heygðr á grænu nesi þar í grennd, en Sölvi Högnason sat í Danmörku. Nökkurir manna Hjörleifs gengu við haug Högna um kveld ok þóttust heyra kveðit úr hauginum um álög grimm ok fjándskap ok allt blandit römmu rúnatali. Váru þat feikn kölluð, ok er Hjörleifi váru sögð, bað hann menn sína vera á varðbergi ok gæta handa sinna. Sátu þeir um kveldit ok drukku mungát Sigmundar hausaklappar ok sveif á drykkrinn.
Hjörleifr hafði valit lið. Steinarr bragningr, son Guðmundar auma, hét maðr, mikill ok sterkr ok váru armar þjokkir sem kýrháls. Fámæltr var hann ok inn garpligsti. Annarr hét Hallgrímr bjóðaskalli son Helga, Rauðssonar ruggu af Stafangri. Þeir felldu hug til sömu konu báðir, Steinunnar hlaðsólar Sigurðardóttur orms-í-auga, Kjötvasonar ins ellra á Jaðri. Fekk Hallgrímr Steinunnar. Var hann maðr málsnjallr, en gapuxi inn mesti er hann drakk. Þat hlutaðist svá til at Steinarr bragningr sa gegnt Hallgrími bjóðaskalla við langborðit. Sigmundur byrlar þeim öl ok sparði hvergi. Steinarr hafði orð á at hann hefði sár nokkurt millum tá sinna ok undraðist at eigi greri um heilt. Þá mælti Hallgrímr at brundsáðit væri honum í blóð runnit. Því greri eigi. Ok hló hátt ok herr allr þar við borðit með honum. Hér var háðit í, at Hallgrímr hafði af Steinari konuna er báðir unnu. Steinarr hló eigi. Hann setti dreyrrauðan ok sperrti upp augu. Reis Steinarr þá upp ok sökkði öxi sinni í haus Hallgrími ok stóð í heila. Ölvir þegjandi-már hét ok maðr er fylgði, son Guðmundar teygju, sonar Ásólfs reyknjóla Bjartmarssonar er átti Gerði dóttur Ketils smjörs, bróður Rauðs ruggu, afa Hallgríms er um gat ok mátti því hefna. Reis hann nú úr seti ok dró ok hjó til Steinars ok kom lagit við eyra svá at hrutu jaxlar úr Steinari á borðit. Féll hann dauður fram. Jón kjölfari var annarr maðr við borð. Hann var son Önundar hrúgu, Barkasonar hlammanda, er átti Auði afarjúpu systur Sigurbjargar bæjarprýði, dóttur Erlings geispa, er Guðmundur aumi átti, er áðr var nefndr. Mátti hann nú hefna Steinars fyrir frændsemis sakar ok greip öxi tveim höndum ok klauf Ölvi þegjandi-má í herðar niðr ok kvað nú nafn at réttu. Maðr sat við borð þar er Sölvi hét betr-í-stakk-búit-skáld, Sigurðarsonar raufar, Magnússonar höggvinkinnar, hann var víst eitthvat tengdr Ásólfi reyknjóla, afa Ölvis þegjandi-más, óvíst er hvernig, sumir segja þeir afarnir Magnúss ok Ásólfr hafi starfat saman at heyskap eða átt hæns nökkverr í félagi. Svá at hefna mátti hann ok hjó Jón kjölfara en Tósti eldjárn hjó Sölva betr-í-stakk-búit-skáld, Illugi lafskeggr hjó Tósta eldjárn, Einar töskubak Illuga lafskegg, Gísl ljóshorn Einar töskubak ok allt þar til er Hjörleifr sat einn uppi við langborðit ok þræladrengr einn ættlauss við annan enda borðs.1
Eftir nokkra stund mælti Hjörleifr: «Hvat mun í þeim drukk er Sigmundr hefir oss byrlat?»
(22-3)
