Úr Hugástum:
II
ÁSTIN er mest á morgnana
eftir morgunkaffið
áður en farið er í vinnuna.
Milli átta og hálfníu, langmest. Þá eru faðmlög heitust, áður en
dagurinn tvístrar.
---
ÖRVÆNTINGIN er sárust síðdegis
um sexleytið.
Framtíð gliðnar frá fortíð,
á milli er andartak, fyrir kvöldmat. Það er þá sem menn stytta sér
aldur, einmitt þá.
---
DAUÐINN sjálfur er mestur að morgni, fyrir dögun, eftir langa nótt, þegar fólk gefst upp fyrir sjúkdómum með latneskum nöfnum sem gætu sómt sér á blómi. Eða ellin leggur að velli með hælkrók, eftir leiðindaglímu.
Í fyrstu skímu lengist snyrtileg röðin á bakka móðunnar
miklu.
Allra þjóða menn hinkra í suddanum
vegmóðir, hálfvegis fegnir.
Láta ekki á því bera, skima
eftir ferjumanni, segja sem fæst. Umræðuefnin tæmd
og tungumálaerfiðleikar.
(11-12)