Úr Í gylltum ramma:
„Það brakaði í hausnum á þeim
Það var mikið í tísku að fara á kaffihús, þegar ég var í leiklistarskólanum. Við skólafélagarnir fórum oftast á Mokka, síður á Laugaveg 11. Sá frægi staður var þá mikið í tísku. Krakkarnir úr skólanum fóru oft þangað og fengu sér kaffi. Það var hins vegar ekki óalgengt að menn væru með pyttlur undir borðum og bættu sopa úr þeim í kaffið sitt. Þá voru engar krár og vínveitingar ekki leyfðar nema á fínni veitingahúsum.
Það var ekki laust við að ég væri hrædd við skáldin á Laugavegi 11, sérstaklega ef menn voru í því. En vinkonurnar vildu stundum kíkja þangað inn. Og auðvitað bar maður höfuðið hátt. En mér leið ekki vel þarna inni og notaði oft afsakanir á borð við: „Frænka mín bíður eftir mér, ég verð að fara“ til þess að stinga af. Skáldin og menningarvitarnir höguðu sér og töluðu óskaplega spekingslega. Þeir voru svo gáfaðir að það brakaði í hausnum á þeim.“
(s. 30)
