Um bókina
Sæluríkið er glæpasaga um brostna drauma, hugsjónir á villigötum og kalda grimmd – og fólk sem á stórra harma að hefna.
Við Hafravatn finnst ferðamaður látinn með áverka á höfði. Þegar ljóst verður að hann er í raun íslenskur og kom við sögu hjá lögreglunni þegar félagi hans hvarf nokkrum áratugum fyrr fer Konráð að grufla í samhengi hlutanna. Hans eigin fortíð blandast þar inn; umtalað morðmál frá áttunda áratugnum veldur uppnámi innan lögreglunnar og fornvinur hans, Leó, er farinn í felur. Um leið leitar tíðarandi kalda stríðsins á huga Konráðs, andrúmsloft samfélags í fjötrum sem litaðist af heift og flokkadráttum.
Sæluríkið er 27. skáldsaga Arnaldar Indriðasonar. Hann hefur hlotið fjölda verðlauna og viðurkenninga fyrir bækur sínar sem hafa verið þýddar á tugi tungumála og selst í nær tuttugu milljónum eintaka um heim allan.
Úr bókinni
- Manstu eftir Síldarútvegsnefnd? spurði hann.
- Ég man eftir að hafa heyrt af fyrirbærinu, sagði Marta. Hvað með hana?
- Um þetta leyti, um sama leyti og Pétur hvarf, dó maður úr nefndinni einhvers staðar í Austurríki. Maður að nafni Friðgeir.
- Og?
-Og ekkert. Ég vildi bara nefna þetta. Ég veit ekki hvort það hefur einhverja merkingu. Nema auðvitað ef Rússar blandast í þetta, þá ... ég veit það ekki. Síldarútvegsnefnd fór reglulega til Moskvu. Sat þar langa fundi um síldarsölu og olíukaup. Var í samskiptum við Rússana. Ef þetta snýst um njósnir ...
- Hvernig dó hann, þessi maður?
- Enga hugmynd.
Marta hristi höfuðið.
- Konni, Síldarútvegsnefnd? Gamlar Lödur?
Konráð yppti öxlum.
- Ég veit það, vinan, en þetta er Ísland. Það er enginn James Bond í þessu.
- Farðu að sofa, sagði Marta. Hættu þessari vitleysu.
Konráð gafst upp, þakkaði henni fyrir vonda vínið og kom sér í Árbæinn. Marta hafði oft reynst honum haukur í horni. Hann hafði beðið hana að skilnaði að láta sig vita ef hún hleraði eitthvað um rannsóknina á líkamsárásinni á Hendrik en fengið lítil viðbrögð.
Hann renndi upp að húsinu í Árbænum, drap á bílnum og sat góða stund í sætinu og lét hugann reika um handboltamenn og rússneska togara og samverkamenn og pólítískar trúarkreddur án þess að fá nokkurn botn í þær hugleiðingar. Hann hugsaði um Leó og frændur hans og komst heldur ekki að neinni niðurstöðu í því máli.
Hann ætlaði að drífa sig inn og var að stinga lyklinum í skrána þegar hann heyrði þrusk úti í nóttinni.
- Er hann dáinn? var hvíslað.
(s. 214)
