Úr Úr Þegjandadal:
Sandur
Ég er sandurinn
sem þú skrifaðir nafn þitt í
og gekkst eitt sinn eftir berum iljum
í björtu sólskini
grunlaus um djúp gleymskunnar.
Aldan máði burt skriftina
því grunn spor þín steigstu aðeins
í hið þurra, gráa og heita yfirborð mitt.
Hvert korn sem fótur þinn snart
hvarf og týndist á flóðinu.
Þú hefur aldrei verið til.
(s. 14)
