Kenneth Oppel

Þegar kemur að svokölluðum tegundabókmenntum (genre), er viðkvæðið oft að þær séu allar eins, að þetta séu fyrirsjáanlegar formúlubókmenntir sem hafi það fyrst og fremst að markmiði sínu að bjóða lesanda uppá einskonar veruleikaflótta. Þessi hugmynd um veruleikaflóttann hefur sérstaklega loðað við fantasíur, á þeim forsendum að í fantasíunni sé fjallað um heima sem eiga fátt skylt með daglegum veruleika hins almenna lesanda. Á sama hátt er gert ráð fyrir að allar fantasíur séu álíkar, fjalli um ævintýri, hetjur, dreka, galdra og illvætti. Vissulega má finna marga þessara þátta í flestum fantasíum en það kemur þó ekki í veg fyrir að þær geti verið gerólíkar innbyrðis.

Enn deilir fólk um hvort Harry Potter fyrirbærið hafi virkilega aukið bóklestur meðal ungs fólks, eða hvort bækurnar um galdrastrákinn hafi bara aukið lestur á tilteknum bókum Jóhönnu Rowling. Eða hvort þessar tilteknu bækur hafi bara gert það að verkum að fullorðnir lesi orðið barnabækur og séu orðnir hagvanir slíkum lestri, með tilheyrandi skorti á því að kunna annað að meta. Nýjasta greinin sem ég las um þetta mál var úr breska blaðinu Guardian og þar hafði pendúllinn aftur færst yfir á að almennur bóklestur meðal breskra ungmenna hefði virkilega aukist og nú bíð ég spennt eftir næstu frétt.