Úr Letrað í vindinn – Samsærið:
„Þetta er hneyksli,“ sagði Catúllus, sem var á Rómatorgi ásamt nokkrum vinum sínum, þegar úrskurðurinn var felldur. Áhorfendur voru að tínast á brott frá dómspallinum, tautandi og muldrandi. „Það vita allir að Múrena er sekur og samt sleppur hann. Af hverju í ósköpunum?“
„Hér býr eitthvað meira að baki,“ svaraði Calvus. „Það er ekki Múrena, sem þetta mál snýst um. Einhver hefur togað í spotta einhvers staðar. Þinn maður var ekki upp á marga fiska,“ sagði hann við Kornelíus.
„Það kom þó ekki í veg fyrir að hann væri hylltur,“ kom Kornelíus Cíceró til varnar.
„Sumir fagna þótt Cíceró leysi vind,“ sagði Calvus. „Hvaða meðalskussi sem er hefði brotið þessa vörn á bak aftur. Ég held að dómurunum hafi verið mútað.“
„Valdið sigrar sem endranær, en ekki réttlætið,“ sagði Kornelíus heimspekilega. „Þannig er gangur sögunnar. Það er ekki til neitt réttlæti nema þess sem valdið hefur.“
„Það er fáránlegt,“ andæfði Catúllus. „Til hvers ættum við þá að hafa lög?“
„Þú veist hvað segir í ritum Póseidóníusar, Gajus. Að lögin eru til vegna þess að maðurinn er í eðli sínu illur. Ef engin lög væru myndu menn ræna og myrða og nauðga hömlulaust. Lögin halda samfélaginu saman, óttinn við refsingu kemur í veg fyrir að menn láti undan meðfæddum hvötum sínum.“
„Æ, hættið þessu heimspekirausi,“ stundi Árelíus. „Fáum okkur frekar eitthvað að drekka. Við dýrðlegan sitjandann á dreng Anakreons, kverkarnar eru jafn þurrar og Lýbíueyðimörkin.“ Til áréttingar gretti hann sig og rak út hvítbleika tunguna. Tveir virðulegir menn, sem gengu framhjá, góndu á hann og mislíkaði augljóslega. Yngissveinninn Júventíus hló að fyrirlitningarsvip þeirra.
(s. 143-144)
