Úr Byltingarbörnum:
Rangalar, gangar og göng
Húsakynnin á Skálholtsstað eru villugjarnt völundarhús. Enda þótt meginhúsin raði sér frá vestri til austurs meðfram hlaðinu, frá Biskupsstofu og Biskupsbaðstofu, um Gestahús, en Skólaskálann og sjálfan skólann austast, er það ekki bein braut innanhúss, heldur brotin af göngum. Þegar piltar voru sendir vestur til lókátans í Fremristofu, höfðu þeir oft á orði að eilífðin gæti fjandakornið ekki verið jafn löng og göngin hér á þessum Skálholtsstað. Enn reyndi á göngu og ratvísi ef menn áttu erindi við suðurhúsin, Barnhúsið, Gömlu borðstofu, Stórabúr, Vinnukvennabaðstofu eða Vinnusveinaskála. Þangað út lágu ógnarlöng göng sem hétu enda Langigangur og var ekki sem hallkvæmastur skófatnaði manna í löngum votviðrum.
Enn var þar fyrir sunnan kraðak af allskonar húsum, og ekki var svo aumur kofi eða afhýsi, að það héti ekki sínu nafni. Af þessu sama var það, að vildi einhver draga sig í nokkurt leyndarskjól, var honum hægur hjá, og þeim mun fremur sem sá hinn sami átti eitthvað undir sér.
(s. 14)
