Úr Gleðileiknum djöfullega:
I
Reykjavík, mars: án rænu þjóð í drunga
rítalíns, vodka, skammdegis og frygðar,
leyst upp í roki, runki, svertu og unga
ritlaunasvengdar; brýrnar yfirskyggðar.
Sjónvarpið varpar velúrbláum loga
af veggjum inni í húsum dreifðar byggðar.
Hugsunin liggur bein í þúsund boga.
Beint er á skjánum lýst frá keppni í sundi.
Klukkan er sex að kvöldi út við Voga
rís upp úr sófa skáld sem eitt sinn undi
sér ágætlega við skriftir en tók að leiðast
Úti í Sundum emjar rok í lundi.
Enn tekur slydda á nakið svell að breiðast.
Einhvers staðar er kvöl með glasi glödd
og girt niðrum stelpu og sleikt yfir það sem er heiðast.
,,Erum við kannski á einum vegi stödd?
hann umlar í barminn, nýstiginn út úr húsi.
Án þess hann hafi hreina og tæra rödd
berst hljóðið roki eins og vodka djúsi:
þau verða eitt og vætla um kverkar geimsins,
orð sem sleppa og slengjast um í rúsi,
slett verður brátt úr öllum klaufum heimsins.
Í ferðaútverpinu er sagt að sorgun
það sé - hann þekkir mæta vel til hreimsins -
hve illa hafi útdeilt verið borgun
til andans fólks í landinu, hve mikið
sumum sé ætlað ,á því sé vart torgun,
en öðrum lítið, misjafnt sé því spikið
á listamönnum landsins þetta árið -
ljóslega sé nú farið yfir strikið -
og því muni efnt til fundar þar sem fárið
fram og aftur verði rætt að kvöldi
á Næsta bar, og borin smyrsl á sárið,
búist sé við að komi mikill fjöldi.
(15-16)
