Úr Hönna María:
Manstu eftir henni Hörpu litlu, Neró?
Þetta fannst Neró hálfkjánaleg spurning. Hvernig ætti hann að vera búinn að gleyma henni Hörpu litlu, beztu vinkonu og leikfélaga þeirra. Hann mundi meir að segja vel daginn þann, sem hún fæddist. Það var á sumardaginn fyrsta. Það hafði verið ósköp kalt þann dag, og öllu fé var smalað í hús. Hann sjálfur og Hanna höfðu verið að hjálpa til við féð allan daginn. Undir kvöld höfðu þau fundið Hörpu litlu nýfædda inn undir Hreggnasanum. Mamma hennar vildi ekki sjá hana og var komin heim í hús, en skildi barnið sitt aleitt eftir úti í kuldanum. Hinrik sagði að þau væru oft svona heimsk þessi gemlingsgrey!
Hallfríður tók svo lambið í fóstur, þegar vonlaust var að móðirin vildi sinna því. Hún hafði gimbrina fyrst inni í eldhúsi og lánaði henni kassagarm til að liggja í. Svo stækkaði Harpa óðum (nafnið hafði afi gefið henni) og varð fjörug og forvitin með nefið niðri í öllu. Þá varð hún að vera úti á daginn og sofa frammi í hlöðu á nóttunni.
Fyrst í stað leiddist Hörpu litlu í hlöðunni og jarmaði hátt og mikið. Þá fór Neró að leggja í vana sinn að heimsækja hana á kvöldin og sofa heima í hlöðu, og þá var Harpa litla róleg. Helzt hefði Hanna María viljað sofa hjá þeim, en það fékk hún auðvitað ekki.
(s. 13-14)
