Úr Mannætukonan og maður hennar:
Helenu er skemmt. Við Kaninn höfum opnað aðra flösku þegar hann bendir með glasinu í átt að Mannætukonunni. Ísinn syngur í glasi hans:
“Þekkirðu hana?”
“Þetta er konan mín.”
Hrukka sker enni hans í tvennt og hann virðist reyna að átta sig á því hvort ég sé að ljúga eða grínast. Nær ekki að gera það upp við sig og lýsir yfir:
“Þið hljótið að hafa verið gift lengi.”
“Tvo mánuði.”
Aftur á hann erfitt með að koma þessu heim og saman og ennishrukkan dýpkar. Við horfum drjúga stund í átt að Helenu en hún lítur aldrei til mín.
“Það er ekki beinlínis að sjá að þið njótið brúðkaupsferðarinnar saman; þekkst einhvern tíma fyrir giftinguna?”
“Tvær vikur.”
“Hvernig kynntistu henni?”
“Ég vann hana í spilum.”
(bls. 20-21)
