Strandhögg

Úr Strandhöggi:

Guðsbarnið kemur í helgarheimsókn með skottið fullt af óhreinu taui og minnir hann á gulu í brókum, þvottahús í Montpellier. Kom hlaupandi út á stoppistöð með fullan poka og gaf honum færi á að leika kavalér óhreina tausins. Hann hefði átt að gefa henni trusseindlæg.
Hvað segir heimilsfaðirinn? spyr hún og vantar ekki tvíræðnina.
Hún nýr honum morgunsvæfinu um nasir, hvað hann sé eiginlega að snuðra fram á nætur, hvort hann sé að gera eitthvað sem hún mundi ekki gera, segja eitthvað sem hún mundi ekki segja? Hann gefur engin grið, brosið íbygginn, eða glottir hann? Svo hverfur hún í fimm tíma og hann eirðarlaus á meðan, fer í langan hlaupatúr. Rjóð í vöngum þegar hún kemur heim.
Hva, er mamma þín hætt að fara eftir þér? segir hann. Kannski búin að sætta sig við að málstaðurinn sé glataður?
En hún foraktar hann, forðast augnaráð hans og gerir sér upp annir, vesenast í nærbuxum, hringir í vini, hangir meira að segja heillengi á línunni til hommans, ballettdansarans, og móðir Viktoría sem þoldi ekki ballett. Það er enn óeirð í honum, getur ekki á heilum sér tekið, reynir að sitja um hana. Hvernig gat honum yfirsést svona? Var hann enginn mannþekkjari? Fyrir þessa manneskju hafði hann rifið sig upp tvisvar sömu nóttina til að óska henni til hamingju með afmælið. Þegar hann náði loks í hana sagði hann: Það er morgunn í París og fólk á leið í vinnu. Rómantísk vella, minntist auðvitað ekki á mistrið, ruslið í rennunum, hlandþefinn í símaklefanum. Það er morgunn í París! Hún hafði verið hálfsofandi, miðnætti hjá henni, og að líkindum farin að fitna.

(s. 57)