2. útg. með formála höfundar, Reykjavik: Forlagið, 1987, 1989.
Úr Tómasi Jónssyni:
í dag rakst ég á eina fallega hugsun dagar sem aldrei koma að kvöldi sumir dagar líða burt án þess að þeir sem hafa lifað hann rekist á nokkuð sem getur talist fagurt stundum líða vikur stundum mánuðir stundum heilt ár þá deyr maður eftir að hafa kjassað og bölvað elskað hræðst og snúið allri sinni athöfn í kringum dauðann til að milda hann til að milda mann
(s. 264)
miskunnarlaust. Ætti ég kost á að stjórna tímanum mundi ég hefta för hans. Ég mundi tefja öndunarfærin, spara, anda til að mynda aðeins annan hvern dag, en alla helgidaga, og eftir hádegi á laugardögum, á sérhverri stórhátíð, jólum og páskum guði til dýrðar. Þegar ég vaknaði aftur í ljósi morgunsins við umbrot óttans og dagkomunnar. Og mætti ég stöðva andardráttinn mundi ég tvímælalaust gera það og liggja í dái vetrarlangt með stóran kodda undir hælunum. Þannig þyrfti ég aldrei framar að óttast orð mín. Þau stara á mig blóðhlaupin og úteygð. Orðið var ekki guð. Án þeirra yrði lífið kærkomið. En lífstíð þeirra er ótrygg. Þau mást við notkun. Orð er ekki eilíft, þótt hægt sé að endurtaka það í sífellu má einnig deyða það. Segðu tímanum að flýta för sinni. Skipaðu holdinu að visna sem fyrst. Kallaðu í ofboði á hrörnunina svo maðurinn verði elliær og tómlátur. Láttu ljós aðeins skína þar sem ýlda blóðsins þar sem úldið blóð endurnýjast í sífellu. Leyfðu hinu að hverfa til upprunans: til vatnsins, hraunsins og vindanna. Verði vilji rotnunarinnar.
(s. 310)
