Úr Söng villiandarinnar og fleiri sögum:
Þar til Nonni loks var staðinn að verki.
Þá var farið að styttast í jólin, við heimsóttum að venju Kveldúlf á leið okkar úr skólanum. Við áttum pening, keyptum eina litla kók á mann og vorum svona að rangla um búðina meðan við stungum úr flöskunum. Þegar við ætluðum að skila þeim tómum á leiðinni út umkringdi fjölskyldan okkur og kaupmaðurinn sneri sér að Nonna.
- Viltu gjöra svo vel að opna skólatöskuna.
- Opna skólatöskuna? Mína?
- Opnaðu strax skólatöskuna kunningi, við horfðum öll á þig stinga pakka af ískexi niðrí hana hérna rétt áðan!
- Ég opna hana ekki neitt.
- Viltu að ég hringi á lögregluna kunningi? Viltu það heldur?
Nú var einsog Nonni áttaði sig á hvað kaupmaðurinn væri að meina. Öll samviska og hryggð heimsins kom fram í drenglyndum og einarðlegum andlitsdráttunum. Hann horfði beint á kaupmanninn og spurði lágt, en þó af festu:
- Ertu að þjófkenna mig?
Kaupmaðurinn fipaðist. Hann ætlaði að segja eitthvað, en virtist ekki ná munninum utan um orðin. Það varð þögn nokkra stund.
- Viltu að við hringjum í pabba þinn? æpti kaupmannasdóttirin.
- Já, það þætti mér gott, sagði Nonni. Þið hringið í Hjólbarðaval og biðjið um Svein.
- Opnaðu töskuna! skipaði kaupmannsfrúin. Kaupmaðurinn var búinn að sleppa Nonna og farinn að tvístíga um gólfið.
- Nei, ég opna töskuna ekki neitt, sagði Nonni, fyrren það eru komin vitni að því að þið hafið mig fyrir rangri sök.
(s. 64-66)
