Brian Pilkington myndskreytti.
úr bókinni
Hún fer fram í bílasalinn. Hún er ein hjá öllum þessum bílum. Alein. Hvað mundi Ormar segja ef hann sæi hana hér! Hann sem á bara leikfangabíla. Hún á alvörubíla. Alvöru, glansandi slökkviliðsbíla!
Það er svo gaman að spegla sig í þeim. Að ganga á milli þeirra og koma við þá með útréttum höndum. Það eru allar dyr opnar. Hún veit hvers vegna það er. Pabbi hennar sagði henni að það væri til þess að slökkviliðsmennirnir yrðu fljótari upp í þá þegar kallið kæmi.
Það væri gaman að sjá þá geysast út alla í einu!
Nei.
Þeir geta ekki farið allir í einu. Einhver hlýtur að fara fyrstur. Það hlýtur að vera forystubíll. Annars færi allt í klessu við stóru dyrnar þegar þeir brunuðu út.
Hún rennir augunum eftir röðinni. Hvaða bíll skyldi vera forystubíllinn?
Þessi með stigann?
Nei. Pabbi sagði að hann væri svo gamall. Hann kemst ekki eins hratt og þessir nýju. Forystubíllinn verður að vera fljótastur.
Þessi stóri þarna með ljósunum á þakinu?
Hún gengur í kringum hann. Skoðar hann hátt og lágt.
Já.
Þetta hlýtur að vera forystubíllinn. Þetta er áreiðanlega bíllinn sem pabbi hennar keyrir. Hann situr við stýrið í þessum bíl í regnkápunni og með hjálminn. Hann keyrir í þessum bíl yfir gatnamótin á rauðu ljósi og hann sprautar á eldinn með slöngunum í þessum bíl.
(s. 43-5)
