Úr Hanna María og villingarnir:
- Jæja, Neró minn, nú verður þú að fara heim til afa og láta hann skilja þetta, sagði Hanna María. Hún hélt um hálsinn á hundinum og horfði í augu hans. Neró hallaði undir flatt og hlustaði vandlega á orð vinstúlku sinnar.
- Þú verður að fara beint til afa, mundu það!
- Voff! sagði Neró.
- Og þú mátt ekki týna klútnum!
- Voff!
- Láttu Áka, Benna, Skúla Jón og afa koma alla, mundu það!
- Voff! sagði Neró og barði niður stóra loðna skottinu.
Viktoría hafði staðið heldur nærri honum og rak nú upp skaðræðis öskur.
Neró sneri sér við og sleikti hendina á stelpunni, eins og vildi hann biðja hana afsökunar, en það var til þess að stelpan var nærri dottin út af steininum, hún var svo óskaplega hrædd við munninn á honum.
- Láttu Neró hvíla sig vel, áður en hann fer, hvíslaði Viktor. – Hann hlýtur að vera óskaplega þreyttur, auminginn!
Viktor lá enn alveg hreyfingarlaus án þess svo mikið sem opna augun.
Neró lá litla stund og blés eins og físibelgur, hann sneri höfðinu fram af steininum, því fyrir langa löngu hafði hann lært, að ekki mátti mása framan í fólk. Síðan stóð hann á fætur, teygði sig og snippaði út í loftið.
Hanna María tók um hálsinn á honum, og hann sleikti báðar hendur hennar, en rétti svo hinum framlöppina, hverju fyrir sig. Að því loknu var hann ferðbúinn. Stutta stund stóð hann og horfði ofan yfir steininn, svo hljóp hann.
Nautin tóku viðbragð, þegar þau sáu hann koma, og hugsuðu honum þegjandi þörfina, en Neró var ekki smeykur. Hann skautst á milli þeirra frár á fæti, og var fyrr en varði horfinn úr augsýn.
Börnin horfðu á eftir honum, og jafnvel Viktor reis upp við olnboga og fylgdist með ferðum hans, þar til hann hvarf.
(s. 100-101)
