Úr Í felum bakvið gluggatjöldin:
Í FELUM
Ég sá hana aldrei
en vissi af hendinni í vasanum
þar sem ég lá svo líflaus
en andaði djúpt.
Hún hvíslaði orð
sem ég heyrði handan draumanna,
hvíslaði og hvíslaði,
sagðist orðin þreytt
á öllum þessum eilífu
sögum og ljóðum
úr sandi.
Hver andar bakvið tjöldin,
hver talar og talar?
Og röddin svo tær,
svo hrein og tær ...
en botnfallið leynist
í skugga frá stóru tré
meðan dagurinn endist.
Ennþá hef ég ekki séð hana
en veit að enginn,
ekki einu sinni regnið,
líkist þér
þar sem þú situr í hnipri
og dregur djúpt andann,
finnur hjartslátt minn
í lófa þínum
uns röddin hljóðnar
við rökkursetur
og augun fyllast af sandi.
