Frumsýnt í Borgarleikhúsinu 1990.
Úr Eldhestur á ís:
Mónólógur sem allar þrjár persónurnar segja: (brot)
Ég er áhrif sem koma og fara ég er draumur sem verður hugboð
Er allsber lítil stúlka hlýlega klædd og dansa í fjörunni og
leik mér að eldinum dansa á skeljum og kuðungum ég er alda sem
fellur að og sogast út aftur Ég elska og tætist í sundur á
hverju andartaki dansa ég á rústum þess sem kemur í staðinn
Ég er ringulreið í hægum tangó Er fjársjóður á sjávarbotni
Hugmynd um annan heim Ég er máttvana reiði tortímingar
Ferðalag sjálfrar mín gegnum mig sjálfa
Svo þreytt en hvílist í draum um endurholdgaða hugsjón
Horfi í himinninn uns dimmir Verð ég stjörnubjartur alheimur
Ein stjarna ligg í grasinu uns birtir Verð ég djúpur brunnur
Er geðveikin formlaus flakkið um hugsanir mínar og tilfinningar
Ég er lýsingarorð hugtök og sagnir ósögð orð töluð í þögn
Vængstór fugl í kyrrstöðu lofttóms og læt vindinn leika sér að
mér og leik mér að hugmynd sem fæddist í gær Alltaf andvana
fædd morgundeginum Og blóð mitt bragðgott þyrlast einsog ský
ég sit á skýinu og vínka glaðlega Ég er hengiflug yfir hyldýpi
hugsana minna EAr brú sem ég braut að baki mér Ég er ein leið
(s. 10)
