Úr Laufeyju:
Í dag sá ég Laufeyju bregða fyrir. Hún er hörmuleg. Ég hef hugsað mér að nauðga henni. Hún á ekkert betra skilið. Ég segi ekki hvað ég heiti. En fyrsti stafurinn í nafninu mínu er Þ. Hún er fáviti. Í dag horfði ég á hana. Ég sá að hún tók eftir því. Auminginn. Djöfuls ræfill og aumingi. Fáviti. Og heldur að hún sé eitthvað. Hugsa sér. Hvaðan úr þessum fávitahaus koma slíkar og þvílíkar hugmyndir? Sjá hvernig hún er, sperrir fram þessi brjóst sem eru að byrja að vaxa á hana, rykkir mjaðmirnar, skakklappast áfram hokin og herðablöðin standa út úr bakinu einsog vængir. Ég hef vitað það frá því að ég fæddist að ég ætti eftir að vinna eitthvert stórvirki. Eitthvað sem ég er fæddur til að gera. Þegar ég var lítill var sú hugmynd einsog bóla í heilanum og smám saman hefur þessi bóla stækkað og í fyllingu tímans mun hún þrengja sér inn í hvern hluta heilans og sprengja hann svo hann uppljómast. Og þá kemur blossi, skært hvítt ljós, sem gerir mér kleift að ganga inn á nýtt vitundarsvið. Það verður minn heimur sem enginn þekkir nema ég og enginn hefur aðgang að. Eftir það þarf ég ekki annað en að líta í augun á fólki til að ná valdi yrir því svo það lætur að vilja mínum sama hvað tautar og raular. Ég fæ straum í hendurnar við að hugsa þetta og þær titra. Ég stjórna nú þegar. Þau sitja og standa einsog ég vil. Þau sitja öll kvöld og hann talar um innflutning og rifjar upp þegar ekkert var til og svo telur hann upp allt sem hægt er að flytja inn. Ég fæ allt upp í hendurnar, allt sem til er á þessu skeri. En Laufey já. Ég verð sá fyrsti sem nauðgar henni. Áður en yfir lýkur verður allt braggahverfið búið að því. Hún verður útriðinn aumingi. Gefðu mér hvíta skyrtu!
(s. 13-14)
