Myndir eftir Brian Pilkington
Um bókina
Elías og foreldrar hans komust til Kanada. Það fannst Elíasi alveg merkilegt, eins og pabbi hans var seigur við að lenda í vandræðum á leiðinni.
Í Kanada var engin Magga móða og þar ríkti unaðslegur friður. Allavega fyrstu klukkutímana. Þá sprangar pabbi á svölunum á nærbuxunum og kynnist Ísabellu frá Rússlandi. Hún er hákarl, segir pabbi, dulbúinn sem fín frú.
Elías fer í könnunarferð út í skóg. Þar hittir hann indíánastrák og þeir skiptast á friðargjöfum. Gjöfin sem Elías fær er mjög lífleg og pabbi hans er lengi að ná sér. Þeir vinirnir veiða líka jólagjafir.
Það verður til þess að Magga móða skrifar bréf sem er svo æst að það spriklar í umslaginu. Magga vinnur líka í happdrættinu og hvað gerir hún við peningana? Kaupir farseðil til Kanada svo hún geti alið Elías upp.
En uppeldið fer fyrir lítið, því í Kanada fær Magga undarlegan sjúkdóm sem er bæði hollur og hressandi.
Úr bókinni
Ég laumaðist til að gefa kettlingnum súpuna mína þegar enginn sá til. Stuttu seinna sá ég mömmu líta á pabba og hella síðan súpunni sinni í diskinn minn undir borðinu. Kettlingurinn lapti það líka og skreið svo upp í sófann við hliðina á mömmu. Þar lá hann og lét klappa sér á meðan hann fylgdist með pabba og súpunni hans. Það var alveg greinilegt að Dindin kunni miklu betur að meta þessa fínu súpu en við hin, því pabbi lauk ekki úr diskinum. Á endanum gat kötturinn ekki horft á þetta lengur. Hann hoppaði yfir á borðið og stakk sér næstum í diskinn hans pabba. Pabbi lét eins og hann tæki ekki eftir því.
Hann hélt áfram að þykjast þegar kettlingurinn sleikti höndina á honum og klöngraðist yfir í kjöltuna á honum. Þar hringaði Dindin sig og fór að sofa. Við mamma litum hvort á annað og brostum. Pabbi var gjörsigraður.
Við fórum snemma í rúmið og Dindin skjögraði fullur af súpu á eftir pabba og tróð sér upp í rúm til hans.
"Farðu þarna, kattarafmán," tautaði pabbi nokkrum sinnum og stjakaði ofsalega laust við kettinum. "Mjá," sagði Dindin og sleikti höndina á honum. Pabbi ræskti sig og fór að sofa.
Þetta var allt indælt og gott. En, eins og Magga móða segir, það skiptast á skin og skúrir. Næsta morgun kom skúr. Alveg ægilegur skúr.
Það byrjaði á því að mamma öskraði upp yfir sig. Við pabbi rukum fram úr til að bjarga henni úr hættunni. Hún stóð á ganginum og hélt fast utan um sig og sloppinn og gargaði. Þegar hún sá okkur, benti hún í kringum sig og rak upp stuttar hryglur.
Á veggjunum í ganginum og eldhúsinu mjökuðstu sniglarnir mínir upp og niður og þreifuðu fyrir sér með fálmurunum. Alveg hafði ég steingleymt þeim þegar ég kom heim kvöldið áður. Um nóttina höfðu þeir svo skriðið upp úr bakpokanum og voru ennþá að leita að góðum steini til að búa á.
(s. 46-47)
