Um verkið
Leikritið Konur skelfa var sýnt í Borgarleikhúsinu 1996-1997. Leikritið gerist inni á kvennasnyrtingu á skemmtistað í Reykjavík.
Úr verkinu
Katrín: (Kveikir sér í sígarrettu) Hvað gerirðu ... þú þarna, hvað heitirðu ...?
Guðrún: Guðrún. Ég er bókasafnsfræðingur
Katrín: (Kveikir sér í sígarrettu upp við klósetthurð Guðrúnar) Bók´sasfræðingur? "Gæti ég fengið að tala við Guðrúnu bók´sasfræðing" (Hlær) Nei, ég segi svona ef ég skyldi hringja í þig í vinnuna.
Guðrún: En þú? Hvað gerir þú?
Katrín: Ég, ég er sálfræðingur.
Guðrún: (Mjög hissa) Sálfræðingur?
Katrín: Neeei, ég þoooli ekki sálfræðinga, það er önnur hver kona hjá sálfræðingi, ert þú kannski hin sem er ekki hjá sálfræðingi ?
Guðrún: (Hikandi) Nei, ég er reyndar hjá sálfræðingi.
Katrín: Lýgurðu ekki bara að honum?
Guðrún: Nei, ég held að sálfræðin eigi eftir að breyta mannkyninu á næstu öld ...
Katrín: Hvernig breyta mannkyninu, er ekki allt í lagi með þig? Það er ekki hægt að breyta mannkyninu.
Guðrún: Jú, ég held það.
Katrín: Er allt í kássu inní þér?
Guðrún: Hvernig kássu?
Katrín: Svona brotið, brak út um allt ?
Guðrún: (Kemur út af klóstinu) Nei, en er allt brotið inni í þér?
Katrín: Þetta er allt saman gabb, við erum ekki einu sinni til, mér finnst ég ekki vera til, ég hef aldrei fengið að vera til.
Guðrún: Mér finnst ég einmitt vera svo mikið til. (Réttir henni höndina og ætlar að fara út)
Katrín: Ég reyni að finna sem minnst fyrir sjálfri mér ... þá líður mér best. Mamma bannaði mér að hugsa, hún sagði að ég gæti orðið brjáluð, ef ég hugsaði of mikið ... einu sinni sat ég á klóstinu heima, innilokuð ... ég var nýbúin að fatta að alheimurinn væri til og ég fór að hugsa hver skapaði heiminn? "Guð" sagði einhver rödd langt í burtu og þá spurði ég: ... " en hver skapaði guð? "Guð", sagði röddin. En hver skapaði þann sem skapaði Guð, skapaði hann sjálfan sig", "Já", sagði röddin. "Hver er hann sjálfur þá ?" "Þú sjálf" og þá varð ég svo hrædd, að ég þaut ég eins og píla inn í eldhús til mömmu og hún gaf mér eina róandi og bannaði mér að hugsa um þetta ... (Grætur)
Guðrún: (Huggar Katrínu) Þegar ég var 10 ára ... nei, ég var 11 ára, nei hvernig læt ég ég var orðin 12 ... þá var ég að koma heim úr dansskólanum, við vorum að læra vals og ég var svo ánægð og glöð, af því ég hafði fengið að dansa við uppáhaldsdansherrann minn ...
Katrín: Já ...
Guðrún: Mamma sat grátandi inni í stofu ...
Katrín: Já, hvað svo?
Guðrún: Hún sagði að pabbi væri týndur ...
Katrín: Týndur? Hvernig þá týndur?
Guðrún: ... hann kom aldrei aftur ... ég varð ekkert sorgmædd, ekki þá ... en ég var alltaf með sektarkennd yfir því að mömmu leið alltaf svo illa, en enginn vissi að mér leið kannski líka illa og síðan þá hef ég alltaf verið að reyna að finna einhverja leið út úr þessu öllu til dæmis með því að lesa ... ég lagðist í bækur og las og las
Katrín: Mamma sagði alltaf að Guð einn vissi allt og við værum hluti af hans áætlun og þá varð ég enn hræddari og síðan hef ég forðast að pæla í mér og guði, ég át bara í staðinn, ég át og át, ég var með mat á heilanum og blés út og mamma gaf mér alltaf meira og meira að borða ... svo þegar ég var 14 ára og fór á túr í fyrsta skipti þá gerðist eitthvað, ég þoldi það ekki, ég var að breytast í skrímsli, það var eitthvað inni í mér ... líkaminn á mér var svo frekur (Brennir á sér handarbakið með sígarettu)
