Úr Emil, Skundi og Gústi:
Þegar Emil kom aftur og ætlaði að fara að segja Gústa að nú yrði hann að koma sér heim, því mamma hans vissi ekkert hvar hann væri, kom Gústi gangandi hratt á móti honum.
- Hann er að fara! Fljótur, við megum ekki missa af honum!
Þeir fylgdu rauðhærða útilegumanninum eftir, þar sem hann slagaði áfram upp götuna. Hann fór sér hægt og nokkrum sinnum neyddist hann til að stansa og halla sér upp að húsvegg. Þar hengdi hann haus eins og hestur úti í vetrarbyl; svo rykkti hann höfðinu snögglega upp og leit fram fyrir sig eins og hann væri að taka stefnuna og druslaðist aftur af stað. Að lokum kom hann að hrörlegu bárujárnsklæddu húsi og þar staulaðist hann upp nokkrar tröppur. Þegar hann átti bara eftir eitt þrep steyptist hann á hausinn fram fyrir sig og lá eitt augnablik hreyfingarlaus á stigapallinum. Emil heyrði Gústa grípa andann á lofti við hlið sér. Hann leit á hann og sá að tárin runnu niður kinnar hans í stríðum straumum. Maðurinn bölvaði rámri röddu og staulaðist á fætur.
(s. 74)
