Um bókina
Bókin hefst inni í pottaskáp í Drápuhlíð í janúar 2009. Húsráðandinn, Sigurborg Eyfjörð, leitar þar að hentugum dalli til að lemja á Austurvelli þegar síminn hringir. Tvær ungar stúlkur frá Miðstöð munnlegrar sögu eru á leiðinni til hennar með upptökutæki til að forvitnast um ótrúlega fortíð hennar í Asparsamtökunum. Sagan berst alla leið austur til Kína þar sem örlög söguhetjunnar ráðast.
Úr bókinni
Aldrei hringdi ég í kórstjórann og aldrei fór ég í júdó, en hélt göngu minni ótrauð áfram með Má formanni sem hrósaði mér óspart fyrir framfaraskrefin með hverri vikunni sem leið í leshringnum. Formaðurinn hafði sérstaklega orð á því hvað ég tæki vel við kenningunni og væri flink að setja hana í samhengi við ríkjandi þjóðfélagsástand. Enginn vafi léki á því að einstakur stéttaruppruninn væri þar að verki þótt hvorug þeirra Eyfjörðmæðgna væri sérstaklega stéttvís. Ég varð því snemma uppáhald formannsins og það leið ekki á löngu þar til hann vildi prófa pólitíska hæfni mína.
Fyrsta stóra verkefni mitt var að ræða á útifundi Aspar m-l gegn heimsvaldastefnu Sovétríkjanna fyrir framan sovéska sendiráðið byltingardaginn sjöunda nóvember. Már laðaðist að djúpri rödd minni og það var var gagnkvæmt, ég laðaðist að hans. Djúpar karlmannsraddir hafa alltaf sett mig út af laginu, rétt eins og djúpir bassatónar djassins. Lágri tíðninni tekst að brjótast með hægð inn í stýrikerfi sálarinnar og rugla mig í ríminu. Þannig var það með djúpa rödd formannsins, hún boraði sér inn í vitundina og settist þar að með kjarnmikilli gagnrýni á úrelt þjóðskipulag kapítalismans.
Kjarnmikil íslenskan mín féll Finni má líka einkar vel í geð, sérstaklega kotroski tónninn sem ég erfði frá ömmu og öllu hennar kyni. Það sem gerði þó útslagið var norðlenski framburðurinn, sérstaklega fráblásnu káin, péin og téin í lok sagnorða í lýsingarhætti þátíðar að ógleymdum rödduðu samhljóðunum. Hann hafði trú á að framburðurinn einn og sér gæti lokkað fólk inn í samtökin í stórum stíl. Það höfðu svo margir Norðlendingar flutt til Reykjavíkur í atvinnuleit og þegar þeir fyndu að helstu forystumenn samtakanna væru ekki einhver burgeisabörn sem latmælgin var að drepa eða Baader-Meinhof dekurrófur í hryðjuverkauppreisn gegn eigin kjarnafjölskyldu og pakkinu í snobbhill, þá fengju þeir trú á málstaðnum og fylktu sér undir fána samtakanna sem nú skartaði verkamanni á lyftara. Fyrirmyndin var verkamaðurinn hjá Eimskipum, Ómar öreigi.
(s. 55-56)
