Um bókina
Daginn sem Hallur er hársbreidd frá dauðanum breytist allt. Hann verður drengurinn með ljáinn. Á sama tíma þarf hann að útvega endalausa leikmuni fyrir skólasöngleikinn, reyna að hugsa sem minnst um kossinn í enda hans og forðast ákveðinn bekkjarfélaga eins og heitan eldinn. Drengurinn með ljáinn er sköpunarverk Ævars Þórs og bróður hans, Sigurjóns; ungmennasaga prýdd fjölda mynda.
Bókin kom einnig út sem hljóðbók og rafbók.
Úr bókinni
Aníta lést á dvalarheimili í Garðabæ, umkringd fjölskyldu sinni. Það var falleg stund, þrátt fyrir að hún hefði komið flatt upp á flesta. Fjölskyldan hélt að Aníta myndi verða með þeim í mörg ár til viðbótar, en ekki bara þessar síðustu, örfáu vikur.
Aníta hafði lagt augun aftur, dæst sínu siðasta dæsi og fundið hvernig allt varð léttara. Auðveldara. Frjálsara. Hún fann ekki lengur til. Satt best að segja fann hún ekkert lengur.
Heimurinn varð bjartur.
Eða dimmur.
Hún var ekki alveg viss.
Og svo vaknað hún hér.
Í garðinum fyrir utan húsið hans Halls.
Hún skimaði í rólegheitum í krigum sig. Reyndi að átta sig á aðstæðum. Henni leið betur, allir verkir voru gufaðir upp, en hún skildi samt ekki hvað var í gangi.
Svo hafði hún staðið á fætur. Það hafði tekið á en tókst að lokum. Svo gekk hún af stað. Fyrst eitt skref, svo fleiri. Það var erfitt, næstum eins og að læra að ganga upp á nýtt.
Anítu varð hugsað til gömlu bílanna sem pabbi hennar heitinn hafði safnað í sveitinni. Þeirra sem sátu bara og ryðguðu. Stundum tók pabbi hennar sig til og lagaði þá. Svo var brunað niður afleggjarann með látum og rykkjum.
Ryðgaðar vélar, sem allir höfðu ákveðið að væru ónýtar, fengu annað líf.
„Halló...“ tautaði Aníta. Röddin var rám. „Hvar er ég? Hvar eru allir?“
Enginn svaraði. Hún var ringluð og týnd.
Svo sá hún ljós.
Frá húsinu sem garðurinn umfaðmaði.
Þar hlaut að vera einhver sem gæti hjálpað.
Aníta gekk að húsinu og skyndilega var gardínum kippt frá glugga.
Og hún sá hann.
Hann var skuggalegur. Hættulegur.
Þetta var drengur með -
(s.89-90)
