Úr Fimmburarnir hennar Elínóru:
Nonni! Elínóra er búin að eignast fimmbura! kallar Lillý um leið og hún hendist inn úr eldhúsdyrunum. Ég sit við eldhúsborðið með stírur í augum og er að burðast við að koma ofan í mig hafragraut. Það gengur ekki vel. Mamma greip sykurkarið af borðinu og læsti það inni í búri áður en hún fór að sinna hænsnunum. Um leið og hún hvarf út úr dyrunum sagði hún skýrt og skorinort: Þú veist vel að þú átt ekki að strá sykri á grautinn. Það er óhollt og slæmt fyrir tennurnar. Þú getur vel borðað hann án þess að þekja hann þykku sykurlagi. Vegna þessarar ádrepu er ég grútspældur. Það bitnar á Lillý, því ég svara eins kuldalega og mér er unnt: Hvaða húrrandi er þetta? Ertu ekki alveg eðlileg? Jú, auðvitað en Elínóra ... Ekki þekki ég neina Elínóru. Er það kannski frænka þín eða langamma! segi ég og hlæ svo grauturinn frussast fram á eldhúsborðið. Lillý er að sunnan, sumardvalarbarn í frambænum. Hún er systurdóttir konunnar sem býr þar. Hún heitir ekki Lillý, heldur Ágústa Ragnheiður Rósamunda, en oftast kölluð Lillý - sem betur fer.
(s. 5-6)
