Úr Emil og Skunda – Ævintýri með afa:
Það var yndislegt veður og hlýtt svo það fór ekkert illa um þau úti á planinu. En þegar þau höfðu setið þarna drykklanga stund stóð Emil á fætur.
- Ég ætla að fá að hringja í afa, sagði hann.
Hann fór inn í sjoppu þarna við hliðina og fékk að hringja. Enginn svaraði þótt hann léti símann hringja lengi lengi. Hann fór aftur til systkinanna sem sátu í kvöldsólinni og rauða hárið þeirra var svo rauðglóandi að það var engu líkara en kviknað væri í þeim. Hann hristi höfuðið.
- Ekkert svar.
- Þá er hann á leiðinni, sagði Gústi.
Í sömu svifum rauk Skundi á fætur og gelti hátt og hvellt.
- Skundi, láttu ekki svona, sagði Emil.
En um leið kom jeppaskrjóðurinn hans afa fyrir hornið á götunni. Skundi gelti aftur.
- Afi er að koma! sagði Emil og benti. Þetta er jeppinn hans. Skundi hefur þekkt í honum hljóðið. Duglegur strákur, sagði hann og klappaði Skunda sem hljóp geltandi á móti bílnum.
Og afi ók inn á bílaplanið, stansaði og snaraði sér út úr jeppanum. Lítill vexti og snaggaralegur, með rauðbirkið andlit eftir áratuga sjómennsku. Á höfðinu var derhúfan sem hann skildi aldrei við sig. Skundi flaðraði upp um hann og gelti ánægður. Hann var augsýnilega glaður að sjá afa.
(s. 22-3)
