Um bókina
Þetta er fyrsta skáldsaga höfundar, nútímasaga sem greinir frá þerripíunni Öddu Ísabellu sem rekur mínigeðdeild uppi í rúmi í svefnherbergi sínu.
Rúmið hennar gefur vel af sér bæði mannauð og peninga og þaðan stjórnar hún lífi sínu og annarra og er sérfræðingur í sannleikanum um aðra en sjálfa sig.
Úr bókinni
- Það eru engin skilaboð í talhólfinu.
Adda þoldi ekki þessa klökku harmþrungnu rödd konunnar sem léði talhólfinu rödd sína. Þetta var fullkomin höfnun, enginn hringdi inn á talhólfið þegar maður þurfti mest á því að halda. Hún hafði skotist upp á níundu í fótsnyrtingu til Janínu pólsku sem talaði látlaust um mannréttindamanninn og fyrirhugaðan skilnað hans við þingkonuna sem var búinn að standa til frá því hann og Janína kynntust en Adda Ísabella veit betur, hann skilur aldrei við hana. Mannréttindamaðurinn fer ekki að taka saman við fyrrverandi nektardansmær þegar konan hans er með frumvarp í þinginu um að banna klámbúllur.
Það er langt liðið á daginn fyrir fyrsta vetrardag og Adda Ísabella hefur ekkert heyrt í Karli Jóhanni síðan líf hennar leystist upp í arnarfaðmi hans. Hann hringir ekki og hann svarar engum skilaboðum og Adda Ísabella er ekki með ímeil. Henni fannst nóg að hafa lifandi fólk með óljós skilaboð uppi í rúmi hjá sér svo hún opni ekki lífa fyrir þau í tölvuformi. Og ekki hefur hún komið því í verk að fá sér gemsa svo hún geti sent essemmess. En það er kannski kominn tími á það eins og sonur hennar benti á. Það eina sem vantar upp á að allur almennilegur almenningur geti stundað fullkomnar persónunjósnir er skipun á símtækjum sem heitir HVAR og segir til um hvar sá er staddur sem hringt er til og næsta stig í framþróun persónunjósnanna væri MEÐ HVERJUM. Hún var í silfurskottudragtinni með vínrauðu línuna í andlitinu og í smokkaskónum. Það var ekki laust við að hún yrði döpur þegar hún opnaði ísskápinn og hrærði í sítrónuleginum sem snitselið lá í. Hún sem var búin að hlakka svo til að gefa kájoð rétt steikt snitsel. Hún var staðráðin í að ná rétta litnum, þessum gullna. Hún gat ekki hugsað sér að vera inni í íbúðinni lengur, hún gerði sér upp erindi til þess að komast út úr húsinu í þeirri von að talað yrði inn á talhólfið á meðan. Adda Ísabella fór helst aldrei út úr húsi nema þegar hún fékk fataæði, bókaæði eða vínæði. Í þessa sinn fékk hún njósnaæði. Hún tók símaskrána og fletti upp nafni aubé á Sólvallagötunni. Hún var sannfærð um að horfinn Spánarkonungur væri hjá fyrrum ástkonu sinni og hefði logið því að sambandi þeirra væri lokið. Hana langaði að sjá þessa aubé í eigin persónu.
(s. 56-57)
