um bókina
Játningar mjólkurfernuskálds er drepfyndin saga um fermingarstúlku á villigötum, bleikklæddar kennarasleikjur og svarthærða gothara, sæta spurningakeppnisnörda – og allar spurningarnar sem er svo erfitt að svara.
úr bókinni
Hafragrauturinn næsta morgun var vibrenndur.
Pabbi Tryggvi bauðst ekki til að keyra mig þessa örfáu metra í skólann sem var til frekara marks um það að hann væri í uppnámi. Þeir ætluðu greinilega að tala meira um mig þegar ég var farin. Í huga mér ómuðu á ný hótanir frá því fyrir nokkrum vikum um upptökuheimili og heimavistarskóla úti á landi.
Núna hlutu þeir að leggjast í símann til að útvega mér tíma hjá sálfræðingi - konan frá barnaverndarnefnd hafði sagt fyrir jólin að ég ætti að fara í reglulegt eftirlit á nýja árinu þegar losnaði pláss, en blessunarlega hafði ekkert heyrst af því máli síðan. Ég prísaði mig sæla fyrir ógnarlanga biðlista og hafði hingað til verið að gera mér vonir um að málið myndi bara gleymast.
Pabbi Tryggvi starði tómum augum á mjólkurfernuna sem stóð á borðinu.
Hann hafði alltaf verið svo glaður yfir því hvað ég stóð mig vel í skólanum og var gott dæmi um vel heppnað barn af heimili foreldra af sama kyni.
Ég stóð upp og stakk grautarskálinni í uppþvottavélina og var að lamuast út úr þrúgandi þögninni þegar pabbi Aðalsteinn rauf hana, þungri röddu.
"Hún reynir þó ekki að ljúga. Það hlýtur að vera einhvers virði." Hann leit ekki upp af diskinum. Grautirnn hans hafði komið efst úr pottinum og var því líklega ekki með sama brunabragði og minn. Pabbi Tryggvi sagði ekkert við þessu og ég ákvað að segja ekki neitt heldur. Eins og ég hafði ekkert sagt í gærkvöldi. Nema að ég hefði keypt tóbakið sjálf og að, nei, ég hefði aldrei áður keypt sígarettur.
Ég vafði þykkum, gráum trefli um hálsinn á mér, svona eins og til að bæta upp fyrir húfuleysið, og flýtti mér út, í burtu frá þögninni og vonbrigðunum sem voru í eldhúsinu. Það sem verra var - tilhugsunin um að fara í skólann og horfast í augu við Báru Sif og félaga var enn óþægilegri en að vera heima í þessari djúpu ónáð.
(s. 61-62)
