Um bókina
Sögusviðið hrollvekjunnar Vatnið brennur spannar Ísland samtímans jafnt sem Svíþjóð hippatímabilsins en auk þess er flakkað vítt og breitt, frá fornöld til framtíðar, og samband mannskepnunnar við tónlist skoðað frá óvæntum og oft myrkum hliðum.
Raftónlistarkonan og ólíkindatólið Gríma er komin austur í Neskaupstað til að spila á Eistnaflugi, þótt hún eigi litla samleið með málmhausum og láti flest sem viðkemur hátíðinni fara í taugarnar á sér. En ferðin reynist vendipunktur í lífi Grímu því þar kemst hún í kynni við gamla, sænska þjóðlagaplötu sem tengist dularfullu og ógeðfelldu morðmáli snemma á áttunda áratugnum. Og fyrr en varir hefur ævaforn lagstúfur náð yfirnáttúrulegum tökum á tónlistarkonunni.
Úr bókinni
Um leið og hún steig fæti inn í húsið kviknaði löngunin til að heyra aftur í fiðlunni og saxófóninum. Hún þrábað um að fá að setja Vatnið brennur á fóninn, en Biggi og vinir hans tóku það ekki í mál, því þeir voru komnir á bólakaf í Iggy Pop, David Bowie og Marc Bolan og höfðu enga þolinmæði fyrir tilraunakenndri sænskri þjóðlagatónlist. Þeir töluðu út í eitt um kvikmyndina Velvet Goldmine eins og þeir væru fyrstir til að uppgötva glysrokk og að enginn annar hefði nokkurn tímann áður sé typpið á Ewan McGregor. Fyrr en varði var búið að tengja snjallsíma við græjurnar og finna lagið um Maxwell Demon og eftir það varða ekki aftur snúið í vínylinn.
Vinkonurnar enduðu saman inni í eldhúsi, enda orðið ólíft af hrútafnyk í stofunni, og drukku og spjölluðu lengi fram eftir um rokk og ról, lífið, listina og veginn. Allt annað en Helga og Herúlfana. Fljótlega barst talið þó aftur að forboðnu plötunni og Lóa leysti frá skjóðunni, sem var reyndar aðallega endursögn á því sem hún hafði lesið á Wikipediu.
Þetta var fyrsta platan þeirra saman, en annar þeirra, saxófónleikarinn, var frekar fræg fígúra, svona á sænsku senunni, og spilaði með slatta af böndum. Hinn var bara einhver götulistamaður sem hafði aldrei gefið neitt út. Svo taka þeir saman höndum og tengjast gegnum áhuga á þjóðlagatónlist, halda eitthvað af tónleikum, búa til bözz í kringum sig og fá samning hjá útgáfufyrirtæki, nema hvað, þeir eru svo miklir hippar að þeir vilja taka plötuna upp úti í skógi - í þessum kofa þarna, sem er á myndinni, aftan á umslaginu - og fá allar græjur lánaðar til að taka upp bara tveir saman, sem var svo sem ekkert mál, þeir voru bara með tvö hljóðfæri og virtust vilja hafa umhverfishljóðin með á upptökunum, þannig að þeir tóku ekki í mál að fara í stúdíó. Nema hvað, þeir fara þarna út í skóg einhversstaðar og svo er bara ekkert að frétta í tvær vikur eða eitthvað, þangað til fiðluleikarinn, þessi Rolf, þarna skeggjaði, með síða hárið ...
Þeir eru báðir með skegg og sítt hár! skaut Gríma inn í og hló.
Já, ókei, þessi með skeggið og síða hárið og fiðluna, svaraði Lóa með brosi, hann mætir alveg hellaður á pósthús í smábænum þar sem þeir tóku upp og sendir master teipin til Stokkhólms ásamt einhverju bréfi sem ég veit ekki hvað stóð í en var held ég bara um það hvernig ætti að gefa plötuna út, að það ætti að mixa sem minnst og eitthvað þannig, einhverjar pælingar um tónlist og hreinleika - allavega, svo hverfur hann bara eftir það og ekkert heyrist frá þeim, sem þykir víst ekkert undarlegt, því enginn hjá útgáfunni þekkti þennan Rolf og hinn gæinn var víst vanur að hverfa af og til, hann var svona spiritúal týpa sem var voða mikið að pæla í hvernig tónlist gæti tengt fólk, alveg frekar áhugaverður gaur sko, þú ættir að prófa að fletta honum upp, margir hafa víst sagt að hann hefði getið orðið miklu stærri fígúra og meira legendary, því hann var að gera alls konar tilraunir með ambíent tónlist líka, dót sem var alveg cutting-edge en var ekki gefið út fyrr en eftir að hann dó ...
(s. 120-122)
